Başka bir konu...
Uzun bir aradan sonra yeniden yazmak, ama bu sefer bambaşka bir konu üzerine yazmak...
Bu blogu yeniden açtığımda aklımda olan şey buydu ve daha önceden neler yaptığımıza baktım da, aslında sadece eğlenmişiz. Bence iyi de olmuş. Hayat pek ciddiye alınmamalı zaten.
Şimdiki haleti ruhiyem biraz farklı, hayat halen eğlenceli ve bu hayatın bana büyük bir sürprizi oldu.
Hani fazla uzatmadan, artık ben de bir anne adayıyım.
'Anne olmak mucizevi bişey' diyorlar. Henüz bunun üzerine bir yorum yapamam , ne de olsa şimdilik sadece adayım.
Fakat benim için mucize başka türlü bir şey, bana hiç olmayacağını düşündüğüm bir şey oldu: tek değil, üç bebek bekliyorum...
Haberi ilk öğrendiğimde, yaşadığım duygular; şaşkınlık, korku, panik, reddetme ve ne yapıp edip zamanı geriye çevirme isteğiydi.
Doktorum o kadar heyecanlandı ki, beni unuttu, sevinç nidalarıyla hemşiresini yanına çağırıp, ekranda dördüncü bir bebek aramaya başladı.
Bense alacakaranlık kuşağının içinde, kötü bir şaka ile karşı karşıya olduğumu düşündüm.
Hemen en yakın arkadaşıma gidip hüngür hüngür ağladım, ve bunları eşimin yanında yaptım. Zavallı sevgilim, ne hissedeceğini bilemedi, ona göre bu başımıza gelebilecek en mükemmel olaydı.
Daha sonraki bir kaç doktor kontrolünü ise aslında doktorun yanıldığını ve sadece bir bebeğimiz olduğunu öğreneceğimizi umut ederek geçirdim.
Sanırım ilk aylar böyle geçti. Tabii bu ayların başka kötü etkileri de vardı, sadece ruh halim değil bedenim de, yaşadığım değişikliklere tepki veriyordu. Mide bulantılarından bahsetmiyorum, zira bunu pek yaşamadım, fakat en sevdiğim şeylerden nefret eder oldum: tatlılar, çay ve kahve...
Yemekten nefret ettiğim şeyleri arar oldum: yoğurt ve süt...
Ve tabii bir de seyahat olayı var.
Hamileliğimin ilk ayında bir seyahat yaptım, benim için önemli bir konferans için 2 saatlik bir uçak yolculuğu... Çocukken Antep'ten Istanbul'a otobüsle 15 saatlik yolculuklar yapardık, o yolculuklar benim için korkunç geçerdi, çocuk bedenim içinde ne varsa hepsini dışarı atardı. İşte bu iki saatlik yolculukta da, o anılarımı birebir yeniden yaşadım.
Bunlar ilk ayların olumsuz yönleriydi, fakat aslında herşey o kadar da kötü değil, hele ki şimdi.
Hangi haftadan ya da aydan sonra oldu bilmiyorum, ama kesinlikle benim bu yeniliği içselleştirip, hamileliğimle barışmamdan sonra, herşey gerçekten güzelleşti.
Şimdi ise burada oturmuş şu satırları yazarken içimdeki üçlünün kıpır kıpır hareketlerini hissettikçe, kendimi hakikaten mutlu ve huzurlu hissediyorum. Garip bir şekilde olağanüstü bir duygu yaşıyorum.
Uzun bir aradan sonra yeniden yazmak, ama bu sefer bambaşka bir konu üzerine yazmak...
Bu blogu yeniden açtığımda aklımda olan şey buydu ve daha önceden neler yaptığımıza baktım da, aslında sadece eğlenmişiz. Bence iyi de olmuş. Hayat pek ciddiye alınmamalı zaten.
Şimdiki haleti ruhiyem biraz farklı, hayat halen eğlenceli ve bu hayatın bana büyük bir sürprizi oldu.
Hani fazla uzatmadan, artık ben de bir anne adayıyım.
'Anne olmak mucizevi bişey' diyorlar. Henüz bunun üzerine bir yorum yapamam , ne de olsa şimdilik sadece adayım.
Fakat benim için mucize başka türlü bir şey, bana hiç olmayacağını düşündüğüm bir şey oldu: tek değil, üç bebek bekliyorum...
Haberi ilk öğrendiğimde, yaşadığım duygular; şaşkınlık, korku, panik, reddetme ve ne yapıp edip zamanı geriye çevirme isteğiydi.
Doktorum o kadar heyecanlandı ki, beni unuttu, sevinç nidalarıyla hemşiresini yanına çağırıp, ekranda dördüncü bir bebek aramaya başladı.
Bense alacakaranlık kuşağının içinde, kötü bir şaka ile karşı karşıya olduğumu düşündüm.
Hemen en yakın arkadaşıma gidip hüngür hüngür ağladım, ve bunları eşimin yanında yaptım. Zavallı sevgilim, ne hissedeceğini bilemedi, ona göre bu başımıza gelebilecek en mükemmel olaydı.
Daha sonraki bir kaç doktor kontrolünü ise aslında doktorun yanıldığını ve sadece bir bebeğimiz olduğunu öğreneceğimizi umut ederek geçirdim.
Sanırım ilk aylar böyle geçti. Tabii bu ayların başka kötü etkileri de vardı, sadece ruh halim değil bedenim de, yaşadığım değişikliklere tepki veriyordu. Mide bulantılarından bahsetmiyorum, zira bunu pek yaşamadım, fakat en sevdiğim şeylerden nefret eder oldum: tatlılar, çay ve kahve...
Yemekten nefret ettiğim şeyleri arar oldum: yoğurt ve süt...
Ve tabii bir de seyahat olayı var.
Hamileliğimin ilk ayında bir seyahat yaptım, benim için önemli bir konferans için 2 saatlik bir uçak yolculuğu... Çocukken Antep'ten Istanbul'a otobüsle 15 saatlik yolculuklar yapardık, o yolculuklar benim için korkunç geçerdi, çocuk bedenim içinde ne varsa hepsini dışarı atardı. İşte bu iki saatlik yolculukta da, o anılarımı birebir yeniden yaşadım.
Bunlar ilk ayların olumsuz yönleriydi, fakat aslında herşey o kadar da kötü değil, hele ki şimdi.
Hangi haftadan ya da aydan sonra oldu bilmiyorum, ama kesinlikle benim bu yeniliği içselleştirip, hamileliğimle barışmamdan sonra, herşey gerçekten güzelleşti.
Şimdi ise burada oturmuş şu satırları yazarken içimdeki üçlünün kıpır kıpır hareketlerini hissettikçe, kendimi hakikaten mutlu ve huzurlu hissediyorum. Garip bir şekilde olağanüstü bir duygu yaşıyorum.
Yorumlar
Yorum Gönder